Kinderen van derde culturen hebben hun ouders vergezeld voor werk of studie in het buitenland tijdens hun belangrijke ontwikkelingsjaren, voor hun 18e. Ze worden vaak beschreven als mensen die relaties opbouwen met alle culturen waarin ze hebben geleefd, maar in geen enkele cultuur volledig eigenaar zijn, dus hebben ze “de cultuur tussen culturen”. Het gevoel “speciaal en verward te zijn” beïnvloedt de kinderen zo sterk, daarom is aandacht voor dit probleem zo belangrijk.
Kinderen leven internationaal om vele redenen, bijvoorbeeld als immigranten, vluchtelingen of omdat hun ouders expatriates zijn; hoewel er veel overeenkomsten zijn tussen deze ervaringen, zijn er ook verschillen. Emotionele en relationele aspecten van het kind zijn moeten worden onderzocht.
De kindertijd speelt een cruciale rol in de vorming van iemands identiteit en het gevoel te behoren tot culturele, etnische en raciale groepen. Deze ervaringen zijn van groot belang om individuen te helpen bij het navigeren door en begrijpen van de wereld en om essentiële sociale normen en gedragingen te verwerven die nodig zijn om zich aan te passen binnen hun culturele context.
Tijdens het proces van acculturatie, of dit nu plaatsvindt op scholen, speelplaatsen of hobbycentra, wanneer kinderen met verschillende culturele achtergronden met elkaar in contact komen, kunnen conflicten ontstaan. Leven in meerdere culturen creëert een unieke emotionele ervaring voor kinderen uit derde culturen. Ze kunnen worstelen met het gevoel dat ze niet helemaal bij één cultuur horen. Deze liminaliteit wordt gekenmerkt door een gevoel van onzekerheid en onzekerheid. Ze kunnen verdriet ervaren als een normale reactie op hun wereldwijd mobiele jeugd. Ze kunnen te maken krijgen met culturele dakloosheid, wat kan leiden tot een lager gevoel van eigenwaarde. Bevestiging, erbij horen en toewijding aan een crossculturele identiteit kunnen echter de negatieve effecten van dit proces bufferen en bijdragen tot een hoger gevoel van eigenwaarde. De resultaten zullen voor alle betrokkenen gunstig zijn.
Het acculturatieproces varieert sterk tussen individuen en groepen, omdat ze verschillende strategieën gebruiken zoals integratie, assimilatie, afscheiding en marginalisatie. Deze strategieën spelen een belangrijke rol bij het bepalen van het ervaren stressniveau en de mate van psychologische en sociaal-culturele aanpassing die wordt bereikt.
Naast culturele groeps- en individuele variatie zijn er ook variaties binnen gezinnen: tussen gezinsleden verloopt acculturatie vaak in een verschillend tempo en met verschillende doelen, wat soms leidt tot een toename van conflicten en stress en tot moeilijkere aanpassingen. Ook kan iemands wens om positieve banden met beide culturen te onderhouden, bekend als een ‘integratieve’ of biculturele acculturatiestrategie, worden belemmerd door psychosociale druk, zoals assimilationistisch beleid, multiculturalistisch beleid, de raciale en culturele samenstelling van hun gemeenschap en persoonlijke ervaringen met discriminatie. Daarnaast kunnen individuele factoren zoals persoonlijkheidskenmerken ook invloed hebben op hun vermogen om beide culturen volledig te omarmen.
Over het algemeen ervaren mensen die een integratiestrategie volgen, waarbij ze actief omgaan met aspecten van zowel hun eigen cultuur als de nieuwe cultuur en deze omarmen, minder stress en passen ze zich beter aan dan mensen die voor andere strategieën kiezen. Het is essentieel om de waarde te erkennen van het ondersteunen van kinderen in hun tweetaligheid en het aanmoedigen van het bestuderen van talen uit meerdere culturen als onderdeel van het acculturatieproces.
Voor ouders kan het actief ondersteunen van hun tweetalige kinderen bij het leren en onderhouden van talen uit zowel hun thuiscultuur als de nieuwe cultuur een nuttige strategie zijn om hen te helpen navigeren door de ervaring van de derde cultuur. Door de beheersing van meerdere talen te stimuleren, krijgen kinderen een waardevol instrument in handen voor communicatie en begrip binnen diverse culturele contexten. Deze taalkundige flexibiliteit kan hun vermogen om zich aan te passen en hun plaats te vinden in de derde cultuur vergroten, waardoor hun integratie soepeler verloopt en ze zich er beter thuis voelen.
Bovendien geeft tweetaligheid kinderen een breder perspectief en een diepere waardering voor verschillende culturen. Het stelt hen in staat om kloven tussen culturen te overbruggen en bevordert empathie en culturele gevoeligheid. Taaldominantie en het aantal talen dat kinderen van derde culturen kennen, hebben een significante invloed op hun persoonlijkheidsprofiel. Meertalige individuen, die hun eerste taal en een of twee andere talen beheersen, hebben de neiging om hoger te scoren in ruimdenkendheid en cultureel inlevingsvermogen. Functionele meertaligen, die meerdere talen kennen, vertonen vergelijkbare persoonlijkheidskenmerken. Dit suggereert dat taalvaardigheid en multiculturele ervaringen iemands persoonlijkheid kunnen vormen. Het leren van elkaars taal wordt ondersteund door het delen van elkaars voedselvoorkeuren en het overnemen van kleding en sociale interacties die kenmerkend zijn voor elke groep. Wereldmobiele individuen zijn vaak in staat om meer dan één standpunt te begrijpen en te waarderen, en zulke kinderen zijn meer op hun gemak met ambiguïteit dan de meeste andere mensen.
Opgroeien als kind van een derde cultuur brengt een aantal uitdagingen en voordelen met zich mee. Door kinderen toe te rusten met taalvaardigheden en cultureel begrip, kunnen ouders helpen om hun succesvolle acculturatie te vergemakkelijken en hun algemeen welzijn in diverse culturele omgevingen te bevorderen.
